محرم آمد
محرم آمده است این خبر را بوی قرمه ها و قیمه های این ماه نمی گویند. تقویم ها نمی گویند، عَلَم ها و کتل ها و چلچراغ ها نمی گویند، صدا و سیما و مراسم سیاه پوشان نمی گویند این را بچه هایی که دور خانه ها می گردند و برای علَم پول جمع کنند نمی گویند این را اشک گوشه ی چشم مادربزرگ های قدیم هم نمی گوید.
محرم آمده است، یا ما رفته ایم به استقبالش فرقی نمی کند این را هل من ناصر ینصرنی می گوید که قرن هاست هنوز توی کربلا جا مانده است این را کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا می گوید که توی گوش هایمان جاخوش کرده است.
خبر مهمی است و چه سالهای خاصی هستند سال های قمری که با محرم شروع می شوند و چه سنگینند سال های قمری که با یاد حسین علیه السلام آغاز می شوند.
1374 سال است حسین علیه السلام را در مسلخ عشق به قربانی برده اند و مگر یک انسان چقدر باید عزیز باشد تا این همه سال برایش نوحه سر دهند و کنگره بگیرند و شعر بخوانند و کتاب بنویسند و از همه مهمتر برایش بمیرند؟
مگر برای مرگ هر کدام از ما، چند نفر و چند سال مویه می کنند؟ یک سال، دو سال و شاید ده بیست سال بیایند بر سر مزارمان و برایمان بگریند اما حسین علیه السلام چه کرده است که تاریخ هر چه پیش می رود حرارت عزایش بیشتر بر دلها می نشیند.
هر چه تحلیل کنیم به جایی نمیرسد که بگوییم بس است اما می دانم که او فقط و فقط خدا را نگاه کرد درست جایی را که ما نگاه نمی کنیم و خدا چشم های تاریخ را به حسین دوخت و این کمترین اجر او برای اخلاص در راه حق بود. خدا می خواست خود را در حسین متجلی ببیند.
او فردا پایش را توی کربلا می گذارد اما آیا ما هنوز وارد کربلای او شده ایم؟ آیا محرم در دل های ما جایی را برای عرضه پیدا کرده است؟ آیا غمی که در روضه های اوست ما را به کاری حسینی وا می دارد؟
آیا در روز اول سال قمری می توانیم حول احوالنا داشته باشیم و از حسین یک عمل را یاد بگیریم که فقط و فقط برای حق بایستیم ان تقوموا لله مثنی و فرادی.
